Stigma en zelfacceptatie
Tijdens ons 10e Stigma Café in oktober 2024 spraken we over zelfacceptatie als de sleutel voor het omgaan met stigma’s. Maar jezelf accepteren, dat vraagt om handvatten. Die kwamen er op 11 maart in ’t Vinkhuys tijdens ons 11e Stigma Café, waarin we dieper ingingen op dit onderwerp.
Drie sprekers, alle drie ervaringsdeskundig, vertelden de ruim 25 deelnemers niet alleen over hun eigen ervaringen, maar ook over de theorie achter ‘stigma en zelfacceptatie’.
De patiëntrol
Lindsay deelde haar ervaringen over de periode dat ze opgenomen was in de geestelijke gezondheidszorg (GGz). Ze werd daar niet gezien als de persoon die ze was, maar hoe ‘de DSM1’ haar labelde. Ze ging geloven in deze labels én daarnaar handelen. De ommekeer kwam na haar opname, toen haar zusje haar vroeg mee te gaan naar een open dag van een opleiding. Door zich hiervoor in te schrijven en de opleiding te gaan volgen, kwam Lindsay uit haar patiëntrol. Ze nam afscheid van de GGz, alle (zelf)stigma’s en het UWV en zorgde voor een omgeving met mensen om zich heen die in haar geloven.
Wie accepteert zichzelf helemaal?
Karin, de tweede spreekster en lichaamsgericht bewustzijnscoach, stelde aan de zaal de vraag: “Wie aanvaardt zichzelf volledig zoals je bent, nu op dit moment?” Dit bleek bijna niemand te kunnen….
Karin vertelde wat zelfacceptatie is, waarom het zo belangrijk is, hoe het verlies van zelfacceptatie ontstaat én wat de gevolgen hiervan zijn. Vervolgens deden we een oefening om inzicht te krijgen in de invloed van storende gedachten. Tot slot noemde Karin wat er nodig is om de verbinding met jezelf te kunnen herstellen om zo te komen tot zelfacceptatie.
Onvoorwaardelijk vertrouwen
De derde spreekster was Christelle. Zij is docent op de Hanzehogeschool. Zij gaf met een tekening aan welke rollen ze eerst had, zoals dochter, zus, werknemer, student, sporter en ballerina. Op een gegeven moment vielen er door druk van buiten allerlei rollen weg en kwam de rol van GGz-patiënt. Ze ontdekte dat je in de GGz snel weet wat je moet doen om ‘normaal’ gevonden te worden. GGz-patiënt wordt dan je identiteit. De stigma’s die van buitenaf op GGz-patiënten worden geplakt, neem je over als zelfstigma’s.
Pas als je anders gaat denken, kun je afstand nemen van deze (zelf)stigma’s. Hiervoor heb je minimaal één persoon nodig die jou onvoorwaardelijk vertrouwt. Bij Christelle was dit haar broer die haar op zijn pasgeboren zoontje liet passen. Hierdoor kreeg Christelle de rol van tante en zus terug. En dit gaf haar zoveel vertrouwen dat ze langzamerhand (weer) meer rollen op zich nam en de rol van GGz-patiënt achter zich liet.
Tot slot blikten de deelnemers onder het genot van ‘een drankje en een nootje’ samen terug op deze informatieve en hoopgevende middag. En werd alle ruimte gevoeld en genomen om ook de eigen ervaringen te delen.
Quote: “Om afstand te nemen van (zelf)stigma’s heb je minimaal één iemand nodig die jou onvoorwaardelijk vertrouwt.”