Het belangrijkste wat ik wil meegeven is dat men het eerlijke en echte verhaal moet vertellen. Maak het niet erger of mooier dan het is.
“Ik sta positief in het leven. Ondanks een visuele handicap en een gestoorde motoriek blijf ik vele bergen overwinnen en sta ik met mijn ervaringen andere mensen bij op hun weg langs diverse instanties op het gebied van sociale zekerheid.
De visuele beperking ging in mijn werkzame leven steeds meer parten spelen en beperkte mijn mogelijkheden om werk te doen wat mij voldoening en plezier gaf. Met name de psychische problemen die ontstonden nadat ik in een arbeidsomgeving kwam waarin ik niet een werkplek kon vinden waarin ik met gelijkgestemden kon (samen)werken. Na lange periode moest ik mij ziek melden en kwam op de stoep bij het GAK (de voorloper van het huidige UWV).
Daar werd ik na onderzoek afgekeurd en kwam uiteindelijk in de WAO terecht. Door het ontbreken van enig perspectief op een zinvolle invulling van mijn dagen heb ik me gestort op diverse opleidingen en vrijwilligerswerk. Of het woord ‘ervaringsdeskundige’ toen al een officiële titel was is onduidelijk, maar met deze opleidingen ging ik anderen, die in een soortgelijke situatie zitten, begeleiden. Een kolfje naar mijn hand. Ook in de ervaringsverhalen die ik later ging ophalen werd mijn inzet vaak geprezen.
Later werd deze belangenbehartiging op individuele basis omgezet in een collectieve belangenbehartiging en dat gaf mij niet meer de voldoening die ik zocht. Daarna kwam ik via een vrijwilligersvacature terecht bij de werkgroep ‘Werk & Psyche’ en uiteindelijk werd ik sociaal adviseur.
In het begin van de jaren negentig kreeg ik een herkeuring waar ik behoorlijk voor mijn eigen belangen moest opkomen. In 2005 volgde de derde en voor mij definitieve herkeuring en dat werd een definitieve afkeuring. Dat gaf de rust die mij weer de kracht gaf om me voor anderen in te zetten.
Door de opgedane kennis op het gebied van sociale wetgeving en de diverse instellingen heb ik zelf weinig problemen hiermee. Het belangrijkste wat ik wil meegeven aan anderen is dat men het eerlijke en echte verhaal moet vertellen. Maak het niet erger dan het is, maar ook zeker niet de situatie mooier voorstellen dan het is.
Wat ik wel opmerk dat zijn vaak de vragen ‘hoeveel’ kan je nog zien. Ik weet niet ‘hoeveel’ iemand ziet die niet deze beperking heeft maar vaak ervaar ik het als betuttelend en nutteloos. Je vraagt iemand in een rolstoel ook niet of hij eens een stukje kan gaan lopen.
Aan zaVie wil ik tenslotte nog meegeven dat ze moeten werken aan de naamsbekendheid en laten weten dat ze er zijn en wat ze doen.”
Wat is jouw ervaring?
Herken jij je in dit verhaal? En wil jij ook je verhaal vertellen? Mail dan naar ervaringsverhalen@zavie.nl. We nemen zo spoedig mogelijk contact met je op!